خنجر
من از کسی نمیخواهم جانبداری بکنم اما با چشمان خود آن صحنه شوم را دیدم.من از دریچه کوناه اتاقم که مشرف به کوچه بودتسلط داشتم و ان هاله خاکستری را به وضوح می دیدم.نمیخواهم بیهوده چیزی را توجیه کنم اما دلیلی هم ندارد که من آن صحنه رقت بار و دردناک را ندیده باشم.قابل پیش بینی نبود آن صحنه بطور غیرمترقبه ای بر من مستولی شد.تاریکی شب بر همه چیز احاطه داشت و تنها چراغی کم سو بر تیرک دوردست کوچه می سوخت.ناگهان ان هاله خاکستری رنگ بزرگتر و بزرگتر شد تا مثل مهی انبوه تمام فضای کوچه را در بر گرفت اکنون دیگر آن نور کم سو به صورتی محو در مه گم شده بود.من از دریچه اتاقم بر همه جای کوچه احاطه داشتم نمیدانم چگونه این وضعیت پیش آمد آیا این مه در اثر برودت هوا پیش آمده بود؟ در همین وقت مردی را با کلاه شاپوی خاکستری رنگ در میان مه دیدم که به سمت ته کوچه در حرکت بود.با پالتوی بلند مثل پیکری سنگی آمد تا زیر دریچه اتاق من و خودش را به دیوار تکیه داد در همان حالت ارام نشست و زمین نرم زیر پایش را با انگشتانش لمس کرد.خنجری را از زیر پالتوش بیرون اورد و به کندن زمین نرم زیر دستش مشغول شد. ناگهان دیدم خنجر را در زیر خاک مخفی کرد و روی آنرا با خاک پوشانید دستانش را به هم سائید و به سرعت از جا برخاست و در میان مه خاکستری از دیده پنهان شد.دریچه را با احتیاط بستم و خودم را روی تخنخواب نموری که در زیر دریچه اتاقم قرار داشت انداختم و به خواب فرو رفتم. فردا صبح پالتوی بلندم را پوشیدم و کلاه شاپوی خاکستریم بر سر گذاشتم و به سر وقت خنجر رفتم. درست در همانجا در زیر دریچه اتاقم که مشرف به کوچه بود به کاوش پرداختم خاک نرم زیر دستم را کنار زدم اما اثری از خنجر نیافتم تنها دو چشم کم سو را که ملتمسانه به من خیره شده بود را در میان خاک گل آلود دیدم مثل آن دو چشم جستجوگر که از دریچه کوتاه اتاقی مدام داخل کوچه را می پائید و حرکات مرا مو به مو ثبت میکرد. اما اکنون آن چشمان کنجکاو در چنگال من بود.
کیومرث رضایی