شکوفه های بهاری تمام شهر را پوشانده بودند محمدحسین وارد خانه شد مادرش از اتاق کناری رایحه گل های محمدی را حس کرد و در حالی که محمد حسین را صدا می زد پا در اتاق گذاشت و او را در آغوش گرفت و استشمام کرد و گفت :( چقدر تو بوی پدرت میدی ،همون بو ،همون بویی که من عاشقش شدم بوی گل محمدی ،تو یادگار عباس منی ،عباس دلاورم و از رشادت های و شجاعت پدر صحبت میکرد ،از عکس هایی که از جنگ گرفته بود ) و اشک ها گونه هایش را تر میکرد .
محمدحسین مادر را بغل کرد و هر بار سعی میکرد تا لبخند را بر صورت خشک و سردش مادرش بیاورد بغض دلتنگی پدر را می بلعید و شروع به خندیدن میکرد سالها به همین منوال گذشت جوانی رشید ،زیبا با ادب و با استعداد که عاشق عکاسی بود تا صدای داعش قلب محمد حسین را شکست تصمیم گرفت به سوریه برود اما چگونه این موضوع را به مادرش بگوید ؟ آیا اجازه رفتن به او میدهد؟
تصمیمش را گرفت به خانه آمد دستان مادرش را گرفت و درحالی که اشک می‌ریخت کلمه به کلمه درباره داعش درباره جنایت های داعش درباره مظلومیت ها شروع به حرف زدن کرد و اینکه میخواهد به سوریه برود تا از جنگ ،از بی عدالتی، از شهدا از دلاوری ها افرادی که برای دفاع از حرم عازم سوریه شدند عکس بگیرد که مادر، محمد حسین را در آغوش گرفت و به او گفت :(می دونی که بدون تو میمیرم ،درت به جانم تو یادگار عزیزترین منی
اگه تو اینقدر دوست داری به سوریه بروی من حرفی ندارم مراقب خودت باش جانم به جان تو بسته است )
محمدحسین اسم نویسی کرد تا از طرف دانشگاه به سوریه اعزام شود
وارد سوریه شد دیگر از آن حس امنیت خبری نبود اولین بار به حرم حضرت زینب (س)رفت و درد دل کرد که جانش را میدهد اما نمی گذارد حتی آسیبی به حرم برسد
شروع به عکس گرفتن کرد از خرابی های دمشق یاد خرابی های شام افتاد غم تمام وجودش را گرفت و اشک هایش روانه ی گونه هایش شدند
یاد مظلومیت حضرت رقیه (س)
قلبش را محروم از تپش میکرد با تمام شجاعت ،دلاوری ها عکاسی کرد و حتی بر علیه داعش تفنگ برداشت
و توانست با عکس هایش مظلومیت دربرابر ظالم
حق دربرابر باطل و عشق در برابر خون رانشان دهد
معظمه جهانشاهی
نوشته شده در اسفند ۱۴۰۳(ماه رمضان )